Zawodowi sportowcy, obok ponadprzeciętnej sprawności fizycznej, muszą posiadać pewne cechy charakteru, które w dużej mierze determinują ich sukces. Właśnie tą kwestią zajmuje się psychologia sportu, czyli dziedzina znana każdemu, profesjonalnemu trenerowi.
Być może nie każdy zdaje sobie sprawę, że duża część talentu sportowca to samozaparcie i silna motywacja, dzięki którym osoba taka jest w stanie kontynuować swój intensywny trening, nawet w obliczu wielu poświęceń. Według psychologii sportu, najbardziej pożądane cechy charakteru sportowca, takie jak skłonność do współzawodnictwa oraz pewność siebie, mogą być dodatkowo stymulowane przez trenera. Jeśli w zawodniku nie ma zapału i pasji, to nie ma on szans na profesjonalną rywalizację. Bardzo ważna jest także silna psychika, która pomaga w utrzymaniu stałych osiągów na wysokim poziomie. Stabilny sportowiec powinien regularnie uzyskiwać zadowalające wyniki, nigdy nie wypadając poza czołówkę – jest to najbardziej cenione w dyscyplinach drużynowych, gdzie rezultaty zależą od kolektywnych starań.
Gdzie stosuje się psychologię sportu?
Chociaż jej nazwa jest dość jednoznaczna, to psychologia sportu nie ogranicza się wyłącznie do dyscyplin opartych na rywalizacji. Nauka ta ma dość powszechne zastosowanie także w różnego rodzaju terapiach i rehabilitacji, które opierają się na podobnych zasadach, co większość sportów. Osoba dążąca do przywrócenia swojej sprawności fizycznej musi odczuwać silną motywację, gdyż prowadzące do niej ćwiczenia bywają niesamowicie ciężkie i męczące. Takiemu pacjentowi należy nieustannie przypominać o jego celu, uświadamiać że jest on osiągalny oraz zachęcać do dalszej pracy.
Pracowanie całą grupą?
Okazuje się, że psychologia sportu tyczy się nie tylko indywidualnych zawodników. Można stosować ją wobec całych drużyn, gdzie problemy mogą narastać znacznie częściej. Posłużenie się psychologią sportu w celu wyznaczenia wspólnego celu to częsta technika, z której korzystają trenerzy w celu rozładowania napięć pomiędzy sportowcami.
